Vefa sevgidir!

Vefa; şartsız, hesapsız, sonu olmayan bir sevginin ta kendisidir. 

Bu Dünya’da vefa arama! Çünkü vefası; vefasızdır, demiş Şems-i Tebrizi. Vefa mühim bir mesele bizim için. Her eylemin çıkarlar endeksli olduğu şu liberal kapitalist kültürün Alzhemir geçirdiği bir konu! Şehir hayatının bastırmasıyla egoizm zırhı giyen insanlar bu ölümcül yarışta hızlı yaşamak zorunda olduklarına inandırıldıklarından, bırakıp söz ve duygularına vefayı, sevdiklerini, dostlarını bile hatırlamaz çabuk unutur ya da telefon mesajlarıyla geçiştirir. Çünkü ben ve benim çevremden daha mühim bir şey yok! Varsa yoksa “Ben’im bu alemde!” diğerlerine, bana faydalı oldukları nispette değer verebilirim.

Kafayı ben-merkezcilikle yakmış bir gezegende yaşıyoruz. Bencillik, kendine tapınma, “ben farklıyım, her şeyin iyisine layığım” iteklemesiyle bozulduk. Düşenlerin üstüne basarak koşuyoruz! Nereye? Daha mükemmele! Mükemmel ne? Maddi zenginlik benden güzelliği yüksek hayatlar, eşya bolluğu ve yönetme hırsı.

Kibir büyük günah kitabımızda oysa. Tekebbür’den geliyor. Büyüklenme! Kendini Allah’a ortak koşma, şeytanın kıyafeti. El Mütekebbir,  sonsuz büyüklük ve azamet sahibi ise Allah’ın adlarından biri. Öyle bir esma ki, mahluka ait sıfatlardan münezzeh demek. Uyarı büyük yerden anlayacağınız...

Benim cahil benim çırak kalbime, tedavisi var mı diye sorarsanız, evet var! Sadece Allah’ın karşısında eğilmek, alnı yere koymak, olabilir mesela. Allah’tan başka hiçbir şeyin dış ve bedenleri karşısında eğilmemek için o net ahdi imzalamak ile başlanabilir.

(Sabah Gazetesi küpürlerlerinden kestiğim bu yazının altında yazarının adını göremesem de kendisine bu güzel tabirleri için teşekkür ederim.)