Bu Blogda Ara

19 Ekim 2017 Perşembe

Not DEFTERİ

(Gazete kupürlerinden biriktirdiğim ve bu bölümde sunduğum yazıların maalesef yazar adlarına ulaşamadığım için size aktaramamaktayım.)

Mecburiyetlerin iç sıkıntıları ve yalancı özgürlüklerin sarhoşlukları… Bitmez tükenmez eziklikler ve önü alınamaz kibir gösterileri… Sevinemeyince hasede, sevilmeyince öfkeye kapılmalar… İş, güç; işsizlik, güçsüzlük… sonra da “yaşam sevinci” denilen şeyin azlığından yakınıyoruz. Bu yaşama o kadar sevinç çok bile!

***
İlişkiler… Ya bize birbirimize bağlamayan bağlar, ya da bağlılık yerine bizi içten içe kemiren bağımlılıklar!

***
Artık kariyer kavgasından daha heyecanlı, daha arzu dolu bir şey yok! O yüzden kimse ilişkisinde arıza çıksın istemiyor. Ya da ilişkiyle arıza git gide özdeşleşiyor.

***
Güvenlik arayışı, güvenlik duygusu… bunlar bir esaretin adıdır: Birey güvenlik ihtiyacına çare aramaya başladığından beri sevmek, yüksek risk, sevilmek sigorta anlamına geliyor.

***
“Kendini sevemeyen başkasını da sevemezmiş”, öyle diyorlar. İyi, güzel! Fakat ne zaman kendini sevmek lafını etseler, “kendini yere göğe koyamamaktan” veya “sürekli kendiyle meşgul olmak” tan bahsettiklerini fark ediyorum. Böyle mi sevecekler başkalarını?

***
Twitter ortaya döktü ki, gençliğimde pek sık tanık olduğum ve kimi zaman anaforunda boğulduğum entelektüel cemaatleşme hevesleri meğerse hiç son bulmamış, bugün de tam gaz devam ediyor! “Sen bizdensin, o onlardan” mesajları, “yalnız kalma, bize katıl” numaraları devam ediyor. Bir cemaate katılan “ düşünme”yi bile terk ediyor. Zizek, Badio, Negri, Lacan, Gadamer, Benjamin…Bütün bunlar artık bir   düşünceye gönderme yapmaktan çok cemaat şifresi işlemi görüyor! Vah vah!

***
Daha önce de yazmış mıydım… Telefonda bir soru: “Abi hayırdır, sesin soluğun çıkmıyor; inziva mı?” Cevap: “Hayır! İnziva değil belki ama içimde bir intifada!”

***
Merhamet  ve adaletin modern çağlardaki kaderi ortak: terk edilmek… merhamet, fikir olarak ilahiyatçılara, eylem olarak yardım kuruluşlarına terk edilmiş. Adalet, gündelik hayattan ve sşyasetten tümüyle koparılıp hukukçulara ve hukuka bırakılmış.

***
Merhamet, “acımak” değildir; yakın olmak, adil olmak ve elbette ki muhabbettir.

Göz Hastalıkları ve Boğaz Anjinleri için...

Hicri 160 senesinde vefat eden ve beş yüz kadar telif eseri olan Tavaslı Musa İbn-i Ebû Hayya’nın “ El Hâlis” isimli kitabında, göz hastalıkları ve boğaz anjinleri için şu tavsiyesi yazılıdır:

Mantarları alınız. Rutubetli karanlık bir yerde üç gün muhafaza ediniz, üstünde küf hasıl olur. Demir bir şiş alınız, kızdırınız. Soğuduktan sonra üç defa bu küfe sürünüz, göze sürme çeker gibi sürünüz. Bu küfü boğaza talâ ediniz.

O dönem buna hurafe diyenler çıkmışsa da; penisilinin tam tarifi olan bu karışım, modern tıbbın kaynağının asırlar önce nerede filizlendiğini açıkça göstermektedir.

Evet peygamberler peygamberi son asrın penisilin mucizesini 1400 küsur sene evvel göstermiş ve sonsuz bir ilim sahibinin resulü olduğu bir kere daha ispat etmiştir.

3 Güzel Şiir

GENÇ OSMAN
Kaç asır geçti, o hicran üzerinden, bilmem;
Kimlerin kahpe felek doğradı ekmek kanına ?
Bildiğim varsa, cihan halkı, o günden bugüne
Yanarız memleketin tığ gibi Genç, Osman'ına !
Faruk Nafiz Çamlıbel
"Han Duvarları"
Milli Eğitim Gençlik ve Spor Bakanlığı Yayınları: 368, Milli Eğitim Basımevi, İstanbul 1988, s.174

*
İNSAN
İnsan, bir mes'ut zalim, insan bir mağrur cahil;
Tekne kırık, su azgın ve kayıplarda sahil...
NECIP FAZIL KISAKÜREK, (Çile, s.105, 17. Basım, B.D. yayınları, 1991)
*
KORKUYORUM

Su çekildi, göründü sanki zamanın dibi;
Korkuyorum, bu akşam kıyamet varmış gibi...
NECIP FAZIL KISAKÜREK, (Çile, 17. Basım, 1991, s.216 )

17 Ekim 2017 Salı

NASİHATNÂME

[İsmail Hakkı Bursevi hazretleri, evladı Seyyid Ali Çelebi’ye hitaben yazdığı mektupta ifade buyurmuştur ki;]


“Allah hem darlaştırır, hem açar... (Bakara suresi, ayet 45)

Dünyada insanın darlığı daha çok olduğu için “kabz-darlık” önce buyuruldu; ve âlimin ahlâkı çoğunlukla sabırda belli oldu.

Kulun borcu iki türlüdür: Biri din ve diğeri dünya borcu… [Borcun] yerine getirilmesi, tesir bakımından Hak’ka ısmarlanmış; ve edâsı, çalışma ve gayret bakımından halkın işe girişmesine bağlanmıştır.
Allahın mecburi kıldığı farzlar ve diğer hükümler Hak’kın kudreti ve her bir mükellefin gayretiyle olur; başkasının bedeliyyeti fâide vermez. Ve  kullara mahsus hukuk ve borçlar dahi şahsın gayret ve çalışmasına muhtaçtır. Ancak çalışmakta tesir, eylemden değildir; ve rızkı, çalışmanın neticesi bilmek küfürdür. Şüphesiz ki, tesir Allah’tandır. Sebeplere tutunmak gerekir; fakat girişilen bir işte dahi netice meçhuldür. Zira her talep edilen şeyin aynısı zuhur etmez ve ele geçmez; çünkü, çok farklı yönleri vardır. Lakin şunu bilmek gerekir ki, halis bir niyete bitişik işler zâyi olmaz ve “cevad-ı çok cömert” olan Allah, kulundan bir şey men etmez; aksi halde cimrilik ve aczi yet lazım gelirdi.
Hak Teala “feyyaz-bereketi bol veren”dir; velâkin bereketi farklı şekillerdedir. Bu sebeple hiç kimse kendini başkasıyla kıyas etmemeli; amel ve hal’de dahi böyle…

 “İşte, bütün bunlar güçlü, bilici Allahın takdiridir.”  (En’am suresi, ayet 96)

Bursa Tuz Pazarındaki İsmail Hakkı Bursevî Türbesi 
Kişi eğer çalışmanın ve gayretin yolunu tutarsa, ona dayanacağı bir “esas” lazımdır; o esas, niyetin güzelliği ve doğru bir inanış ve amel’dir. Yani çalışmanın ilahi emir olduğunu bilmeli ve tesirin Allahtan geldiğine inanmalı, güzel amelde bulunmalı ve Hak’kın emrine uymak için niyet ve kast etmelidir; yoksa ticaret ve rençperlik ve dünyayı elde etmeye yönelmek,  kötü ve bozuk bir maksattır. Dünyalık için dünya işi tutmak ahirete yaramaz ve işin zorlaşmasına sebep olur ve kolaylığı dahi derece derece güçleştirir.
Öyleyse, dünyayı dine tâbi’ kılmalı; aksine giderek yanılmamalıdır. Sen ki, ehl-i sünnet yolundasın; dünyayı, din ile bulursun. Kainatın Efendisi’nin dergâhına müracaatsız olmaz; zira her türlü rahmet, Rahman isminin hükmünün tecelli ettiği o kapıdan paylaştırılır.


Eğer zenginlik istersen gece evini süpürme.. ve soğan ve sarımsak kabuğunu  ateşte yakma.. ve kendinden yaşlı ve bilgili olanın önünce yürüme.. ve her bulduğun çöp ile dişlerini karıştırma.. ve elini kepek ve çamur ve toprak gibi şeylerle temizleme.. ve mescidten herkesten evvel çıkıp gitme; duayı bekle...

Dünyada en kıymetli gıdası olan ekmek, amellerde niyet gibi temeldir. “Ekmek ikram ediniz” denilmiştir. Öyleyse ekmek ve kırıntısını hor görmek ve ayak altına bırakıp zelil etmek mushaf-ı şerifi hor ve hakir görmek gibidir;  fakirlik getirir. Sofrada ekmeğin kırıntısını yemek hürmettendir.

Kap-kacak türü şeyleri yıkamadan bırakma..ve içinde yiyecek ve su olan kabın üzerini kapağıyla ört; aksi halde içine belâ iner ve onu yiyip içen kişi ebedi hastalıktan kurtulamaz. Bu hususta, özellikle Aralık-Ocak aylarında fazlasıyla dikkatli olmak gerekir.
Olur olmadık şeyler için Allahu Tealanın şerefli isimleri üzere yemin etme.. ve evinin içinde ve dışında örümcek ağı bırakma.. ve halka lanet edici olma; çünkü zalimlere Hak’kın laneti kâfidir.. ve yalan söylemekten kaçın ve eğer zaruret olursa imâlı söz ile karşılık ver.. ve elbise üzerindeyken yırtığını dikme ve eğer dikmeğe mecbur kalırsan, hiç olmazsa Allahın ismini zikreyle ve salavat getir.. ve mum ve kandil fitilini iyice söndür, dumanlı bırakma.. ve ekmeğin bazı yerlerini yiyip bazı yerlerini bırakma; eğer ki ağzında dişin yoksa kabuğunu yemeyebilirsin..
 Ve tuvaletini yaptığın yerde pisliğe tükürme; zira tükürüğünü pisliğe karıştırıp tahkir etmiş olursun..
Namazda tembellik yapma..
Pazar yerine herkesten evvel gelip, en geride kalma; zira dünya hırsının göstergesidir. Pazar yeri şeytanın oyun yeridir; bu sebeple (Lâilahe illallahu vahdehû la şerike leh. Lehü’l mülkü velehü’l-hamdü vehüve alâ külli şey’in kadir) demeği alışkanlık haline getir..
Günahlar rızkın noksanlaşmasına sebeptir; öyleyse insanın, kalbini ve uzuvlarını haramdan sakındırması lazımdır.
Ve çok uyuma; hususen sabah namazından sonra işrâk vaktine kadar.. ve yaz - kış uyanık kalıp zikir ile meşgul ol.. ve evladından dahi mükellef olanları uyutma ve onları namaza teşvik eyle..ve eğer oyun ve eğlence yerlerine gitmelerine müsaade edersen, bizzat kendin kötülük etmiş gibi olursun.
Ve namaz kılmayanın kapısı önünden geçme ve öyleleriyle ticaret ve muamelede bulunma; aksi halde zatlarındaki ve mallarındaki pislik bulaşıcı olur.
Ve gece yatağına çıplak yatma.. ve cenabet halde yiyip-içme; eğer abdest alırsan olur, çünkü abdest guslün yarısıdır..ve cenabetten sonra yıkanmayı erteleme; bedenin leş gibi olduğu içindir ki, rahmet melekleri bulunduğun yerden kaçar. Eğer yıkanmayı ertelemen zorunluysa abdestli olman gerekir..
Ve iki şey mesaneye taş götürür ve sonunda kişinin mahvına sebep olur; biri “cima-cinsel birleşme”den sonra bevl etmemek ve diğeri peyniri çok yemek.
Ve hayatta olan ana-babaya isimleriyle seslenmek, büyük bir suçtur ve fakirlik sebebidir.
Ve kapı eşiği üzerine oturma.. ve kapı yanına dayanıp durma.. ve elbise kolunun ucu ve kenarıyla yüzünü silme.. ve sakalını ayak üzerinde ve kuru tarama; ıslatıp tara.. ve sakal tarağını kimseyle ortak kullanma; misvak gibi.. Ve her yemeğin sonrasında misvağını kullan.
Ve namaza durmak kuvveti  varken amel eyle.. ve her gün 100 kere (Lâilahe illallahü’l-melikü’l-hakku’l-mübin) duasını tekrarla..

Ve cuma günleri ve faziletli zamanlarda da birkaç kere, hiç olmazsa 7 kere şu duayı oku: (Allahümme ya ganiyyü, ya hamidü, ya mübdiü, ya muidü, ya rahimü, ya vedûdü. Ağninibihelâlike an harâmike ve bitâatike an ma’siyetike ammen sivâke)

İnşaallahu teala bahtın açılır ve kısmetin bol olur; borcunu öder ve muradına erersin. Sakın dünya seni  aldatmasın. Suretin dünyada ve hâlin ukbâ’da ve sırrın Hazret-i Mevlâ’da olsun.
Dünya bulaşıklığından kurtulmak güçtür; dünya ehli olmak ise büyük suçtur.
Rabbim, rahmetinin bolluğundan versin; şükret ki, Müslüman oldun. Bir engelle karşılaşınca sıkışıp büzülme. Güneş sürekli bulut arkasında kalmaz; vakti gelince görünür..
Hüznün var ise Hak için mahzun ol; ki, bu azim bir derecedir..

Dünya, kaybolucu bir istek ve gayeden ibarettir; insanın gam çektiğine değmez. Din’de yüce şahsiyetlere ve dünyada sefil kimselere dikkatle bakmalıdır..
 Artmazsa hemen eksilmesin. Kuvvetin yeteceği iş biter; kalanı ise ahirette tafsilatlı yük olur.. Malın hukukuna riayet olunması azaldı.. Halkın çoğu kendi davasına düştü ve Hakkın her bakımdan halifesi olduğunu unuttu…

Öylece göreyim sizi ve beraberinizde olanları ki,  takvânın sağlam kulpuna yapışmış ve kendinizi şeriat yoluna köle etmiş olasınız...
  

Sadeleştiren :  SUAT AK

15 Temmuz 2017 Cumartesi

DERVİŞ YÛNUS:

Ezel anasından ölmemek üzere doğan bahtiyarlar vardır. Ender de olsa, zaman zaman tarihte bunlara rastlanır. Ölmezlerin hayatı, kendilerine ait olmaktan çıkmış, kütlenin malı, kütle menfaatinin nirengi noktası olmuştur.

Kendilerine bir ölümsüz hayat nasibi verilerek dünyaya gelmiş olan bu bahtiyarlar, büyük kütlenin kalabalığı arasından nasıl seçilir, nasıl bilinir, hangi vasıfları, hangi hususiyetleriyle ayırt edilebilirler?
Samiha Ayverdi'nin kitabında yer almayan
bu kaligrafiye;konuyu bütünlemesi amacıyla
 sayfada yer verilmektedir.

Zengin midirler, fakir midirler? Âlim midirler, câhil midirler? Sultan mıdırlar, kul mudurlar?

Beşer ölçülerinin tâyin ettiği sıfat ve mevkiinin onların yapılarına herhangi bir tesiri olmadığı için sırasında zengin, sırasında fakir olmuşlardır. Sırasında tahtların taçların yükü altına girmiş, gerektiği zaman da ilmin zirvesinde görülmüş ya da bilgisizlik perdesinin gölgesinde yaşamışlardır.

Ama hangi durak, hangi rütbe, hangi simler görülürlerse görülsünler, onların gerçek şahsiyetleri, Dünyanın eliyle yüzlerine vurulan varlık veya yokluk, sultanlık veya kulluk damgasıyla tâyin edilemez. Zira onlar, iki Dünya’nın sıfatlarını da hiçe saymış, iki Dünya’yı da aşıp ölümsüzlük sırrının uluları arasında yer almış yücelerdir. Bu yüzde de onları, herhangi bir faniden seçmek için Dünya’nın kendilerine ikrâm ettiği sıfatlardan tartıp ölçmek mümkün değildir.

Şu halde bu yüceleri tanımamız yolunda gerekn endaze nedir? Ne olabilir? Onlar demek, fazilet demektir. Feragat demektir, adalet, şefkat, iyilik, güzellik ve sevgi demektir.

Bu ulular, ululuklarını büyük bir samimiyet ve tevazu ile birleştirerek cemiyet hayatına karıştımasını, böylece de kütlenin düşünce ve duygularına tesir etmesini  bilen tasarruf sâahibi ve müstesnâ yaradılışlı kimselerdir. Ama büyük kudretine rağmen yokluk ve tevâzûları içinde kudret ve varlıklarını eritmesini bilmişlerdir.

İşte bunlardan biri olan Yunus Emre de yetmiş iki millete aynı gözle bakabilen rehber ve önden gidicilerden bir kimsedir.

Bu samîmî, alçak gönüllü, yiğit ve korkusuz adam kütlelerinin her zaman muhtaç olduğu irşadçılık ve uyandırıcılık vazifesini öylesine başarmış, ölümsüz varlığını bütün Dünya’ya öylesine kabul ettirmesini bildirmiştir ki, aradan geçen yedi asır gibi uzun seneler onu fâniler kervanına dâhil edememiş, gönüllerde kurduğu saltanata son verememiştir.

Neden mi? Çünkü O garbta nâzarî kalan mânevi diğerleri bir Müslüman şarklı olarak yaygın bir hayat felsefesi halinde yaşayıp yaşatmak bahtiyarlığını elde etmiş ermiş kişilerdendir. Bu yüzden de felsefesi, kuru ve klasik ilim anlayışının çatısı altında bulunan kalıplara ve nazariyelere benzemez.

Şark velilerinin yolundan yürüyen Yunus’a felsefesini aksiyon halinde tercüme edip, günlük ve pratik hayata mâl etmiş bir serdengeçti denilebillir.

Bir felsefe, nasıl hayatın malı, hatta kendisi olabilir? Dersek amel haline gelmiş bu Dünya görüşünün bin küsur yıllık tasavvuf tarihi içinde kütlelere ne ölçüde huzur ve hayat kaynağı olduğunu yaygın bir realite olarak görmek ve göstermek mümkündür.

Hacı Bayram Veliler, Akşemseddinler, Mevlâna Celâleddin Rûmî ler hep felsefelerini iman haline getirip yaşayarak, günlük hayata nakletmiş veliler ve kurtarıcılardır.

Yunus’un müstesna talihi ve zaman içinde buyruk yürütmesi, felsefesini, sade olduğu kadar muhteşem de olan bir san’at şahikasından Dünya’ya duyurabilmesi keyfiyetidir. Öyle ki, sesi ve tesiri yalnız kendi çevresinde kalmış olan ve dervişlik şuuru Yunus’dan olmayan herhangi bir veli kişinin bıraktığı iz, zamanla yıpranıp kaybolurken Yunus, aynı kürek yanığını san’at kanatlarına teslim ettiği içindir ki, asırların üstünden aşmasını bilmiştir. İşte bugün de yarın da kütlelerin kulak kabartacağı o sembolik ve romantik sesler büyük dervişin ebediyen duyulacak olan ayak sesleridir.

Yunus’un felsefesinin, çiçek gibi açılıp kokusunu ve rengini verdiği muhit 13.asır Anadolu’sunda Selçuk Türklüğünün en çetin ve en buhranlı devreler geçirdiği bir coğrafyadadır. Siyasi, iktisadi, onun  uyarıcı sesi şifa olmuş, devâ olmuş, karanlıkları yırtan bir şimşek gibi etrafın ılık ve aydınlık salmıştır.

Büyük mürşid, insanoğlunun kâh beşeri kah manevi tarafına sihirli sesiyle hitap ederek, kütleleri düşünmeye, duymaya ve bilhassa kendi kendileriyle hesaplaşmaya sevk etmiş, böylece de insan enerjisini bütünüyle harekete geçirmesini bilmiştir.

Fakat Yunus’un bu rehberlik ve mürşitlik vasfı öyle muhteşem bir tevazu ile kırılıp karıştırılmıştır ki, kim mürşid, kim mürid ayırt edilemez olmuş ve daima muhatap olarak kendini gören, kendini öne süren büyük veli, miskin Yunus, Derviş Yunus, Abdal Yunus… demek suretiyle irşad ve ikaz edilmeye ilk müstahak ve muhtaç olanın kendisi bulunduğunda adeta ısrar eylemiştir. Mesela: miskin Yunus, erenlere tekebbür etme toprak ol, topraktan biter küllisi, gülistan toprak bana diye diye kendine seslenirken aynı zamanda tekrarlamaya doyamadığı o şahane tevazuunu toprak motfi içinde bir kere daha ileri sürerek

Gel ey Yunus’u biçare, var derdine eyle çare
Gez şöyle şarden şâre, yokdur garip bencileyin… 

demek le de arzı meskûnun üstünde, hemen de kendinden garip kimseyi bulamadığını acı tatlı yanıp yakılır olmuştur.

Onun heyecanlı dilinden düşmeyen gariplik tehassüsü, bu bağrı yanık dervişe daha neler neler söyletmiştir:
Acep şu yerde var mı ola, şöyle garip
                                                               bencileyin
Bağrı başlu, gözü yaşlu, şöyle garip
                                                               bencileyin....
diyerek kendini, kendi yalnızlığını hak katında hakla hak olduğunu anlatmaya doyamaz etmiştir.


Anadolu’nun paylaşamaz olduğu ve memleketin dört bucağında kendisine makam düzdüğü Yunus, gerçekten de ezel anasının ölmemek üzere doğurduğu kişilerdendir.



Dünya durdukça duracak olan Yunus, yüreğini aşk ve şevk ile yalnız Allah’ı değil Allah’ın birer ismine mazhar olan bütün yaratılmışları da sevmiş ve gök kubbe altında bir çağlayan gibi dökülen bu muhabbete yetmiş iki milleti muhatap tutmayı imanının icabı bilmiştir.

İşte bu muhabbetli seslenişlerdir ki, nice gafiller gafletten, derin nisyandan silkinip uyanarak kendini bulmuş, hayvani ve beşeri ihtiraslarının baskısı altında ezilip körleşmiş ulvi ve manevi duygularını harekete geçirmiş ve bir transformasyonla, acılardan tad, zehirlerden panzehir meydana getirmiştir.

Samiha Ayverdi'nin kitabında yer almayan
bu kaligrafiye;konuyu bütünlemesi amacıyla
bu sayfada yer verilmektedir.
Mühim olan, Yunus’un sahipli insan olması bir müşahhas makama boyun verip onun aşkına kemer bağlamış bulunmasıdır. Büyük san’atkarların, tazeliğini kaybetmeyen heyecanı coştukça coşar olup halka hizmet ve muhabbete kanamayışı, hep mürşidi Taptuk Emre’ye o müşahhas makama bağlılığının şiddet ve kuvvetinden ileri gelmiştir.

İşte garbın teorilerde hapsolup kalmış felsefesiyle, şarkın hayata mal olmuş felsefesinin arasındaki fark buradadır.
Biri sadece zihni faaliyeti geliştirir ve neticede de yeryüzünü bu entelektüel çalışmaların maddi verimleriyle bezer. Diğeri, yani şark “enkonsiyan” denen şuur altına fethederek ruh ve mana medeniyetinin burçlarında hikmet ve irfan sancağını dalgalandırır.

Büyük Yunus’ta şeyhi Taptuk Emre’nin terbiye ve irşadında uzun yıllar pişip bu müşahhas bu elle tutulur gözle görülür makamdan aldığı şevk, cezbe ve ihlası hem yaşayıp hem de terennüm ederek kah şiir kah fiil ve ayniyat halinde kütleye tercüme iade etmekle, bağlı olduğu müşahhas prensibe yani şeyhine karşı verdiği ikrarı yerine getirmiş ve bacını ödemiştir.

*
Buradan sözümü mücerretten müşahhasa çevirerek, küçük, fakat tipik bir hikâye ile beşeriyet için değişmez bir ihtiyaç olan bu teselli ve saadet çizgisinden bir misal vermek istiyoruz.

Sene 1947: Alaeddin Yayıntaş isminde Köprülülü bir Türk Yugoslav ordusunda ve Avusturya- İtaya hududundaki 23. Haberci tugaya bağlı olan 4. Alayda askerliğini yapmaktadır. Memleket komünist rejimle idare edilmekte olduğu için hürriyet ve huzurdan mahrumdur.

-        Asırlar seyirlerinde ve devirlerinde ne kadar ilerlemiş olursa olsun bu gök-kubbe altındaki insan kütlelerinin bir kısmı kendilerine hür ve saadetli bir hayat sürmek imkanını sağlayan rejimlerle idare edilmekte iken bir kısmı da komünist siperi arkasında Rus emperyalizminin el attığı başka topraklar ve ülkeler üstünde, taş devrine taş çıkartacak bir esaret, iptidailik, korku ve zulüm içinde oto matlaştırılmak  istenmekte ve buna zorlanmaktadır. Hür doğan ve hür yaşama arzusu en tabii hakkı olan insanoğlu, bu kütleler halinde boynunu neden esaret zincirine uzatmıştır? Hem de azınlığın ihtirası ve bir zümre saltanatının ikbali için… burada sakat bir felsefe ve Dünya görüşünün tatbikatı olan teşrih ve tahlilini yapacak değiliz. Ancak zaman zaman beşer kaderinin geçirdiği zelzelelerden bir zelzele olan bu yıkıntının altında kaldığı kütlelerin acıklı hayat tablolarına hüzünle bakarken, bunu bir salgın hastalığa benzetmekte olduğumuzu söylemek isteriz. Şöyle ki; kimse arzu ve talebiyle hasta olmak istemez. Ama buna rağmen  olunca da olur. Hele bulaşıcı hastalıklara yakalanmak çin gözle görünmeyen bir mikrop yeter de artar bile. Bir epidemi, bir salgın hastalık olan komünizmin de muafiyet aşısı olmayan fert ve cemiyet bünyelerine, o bünyenin haberi dahi olmadan nüfuz ederek yere serecek bakterilere sahiptir. Bu korkunç illetten korunma çarelerinin başında şüphe yok ki iman ve milli şuur gelmektedir. İşte bunun içinde komünizmin ilk atış hedef ilk yıkmak ve yok etmek istediği kuvvet, kütlelerin iman hayatıdır. Bu yüzden de Moskof emperyalizmi 19.asrın müstemlekecilik anlayışına meydan okuyan bir zulüm, baskı ve istibdat ile idare ettiği milletlerden ve bihassa orta Asya Türklüğünden topyekun milli şuuru ve imanı kaldırmak için, değil yunus gibi bir yüce Veliyi, Dede Korkut hikayelerini bile okumayı ölüm cezasını mucip suçlar arasında almıştır.
-           
-          Ama her şeye rağmen insan, insandır. Hakkı ve hürriyeti ne dereceye kadar elinden alınırsa alınsın, fıtratında, kanunun, cezanın, zindanın hatta ölümün dahi diş geçiremediği bir manevi hürriyet vardır ki bu, her türlü tecavüzden her çeşit tazyikten masun olan vicdanlarda saltanat sürer, buyruk yürütür.

-          Yugoslav ordusunda askerlik yapan geçen Türk de, cetlerinden miras kalan bu manevi hürriyeti tatmış kimsedir. Subayları dahi göz hapsinde tutmayı politikası icabı sayan komünist idare, orduda ajan mahiyetinde komiserler bulundurmaktadır.

Öyle ki er rütbede bulunan birlik komutanının yanında bir de aynı rütbede bir politik komiser vazife görür. Bir erlerin talimiyle uğraşır, diğer de artan zamanlarda askere komünizm terbiyesi verir, bilhassa subayları göz hapsinde tutar.

İşte, günlerden bir gün bu politik komiser genç Alaeddin’i çağırır. Bundan sonra, Müslüman-hiristiyan ayırmaksızın bütün askerlerin yemeklerinin aynı kazandan pişeceğini, ve Müslümanlarında Hristiyanlar gibi domuz eti yiyeceklerini bildirir.

Askeri birlikte tek Türk olarak kendisi, 26 da Boşnak Müslüman vardır. Ertesi gün, Salko diye çağırılan Salih ismindeki boşnakla genç Alaeddin hariç, diğer 25 müslüman verilen domuz etini yerler.

Salko birliğin marangozhanesinde vazifelidir.

Bu hadisenin üstünden haftalar aylar geçer. Yarı aç, yarı tok buldukları ile idare olmaya çalışan iki gençten Alaeddin’in bir gün Salko’un çalıştığı atölyeye gitmesi icap eder. Pencerenin altına gediği zaman marangoz Salko’nun

“Seni ben severim candan içerü… “ ilahisini yanık ve tesirli bir sesle okuduğunu duyarak, büyülenmiş gibi olduğu yerde kalır, bir taşın üstüne oturarak sonuna kadar dinler.
Şu garip ki Salko, Türkçe de bilmez. Ama gönül bilgisi yanında dil bilgisi bir şey midir? İşte Salko da yedi yüzyılın ardından gelen bir yürek yanığı ile içi tutuşmuş olarak Yunus’un ilahisini hazin hazin okumaktadır. Ama bu, kulaktan kapılmış ilahiyi, geçekten, dili değil gönlü söylemektedir. Nihayet genç askeri sesi durunca bu defada pencere altından kendisini dinleyen Alaeddin, Misri Niyazi’nin
Ey gönül, hakka giden rahı bul… İlahisine başlayarak içeri girer v müşterek davanın, müşterek inanışın adamı olan bu iki hal-aşina, kendilerini birbirlerinin ruh aynasında görü tanıyarak sarılır ve ağlamaya başlarla.

Böylece de sırlar çözülür ve ikisi de prensibe sadakatlarının sebebini o anda anlarlar. “Ben ham sofu değilim dervişim. Dinime özümden bağlıyım, Müslümanlığın onların ki gibi küçük sıkıştırmalarla sakatlanmaz diyen Salko’ya genç arkadaşının da cevabı aynıdır. O da, üç yüz küsur sene evvel Konya’dan Köprülü’ye göçüp, Derbent Asitanesini kurmuş olan Şeyh Osman Efendinin sülalesinden olduğunu söyler. Yani ikisi de bir makama ikrar vermiş bahtiyarlardandır. İnandıklarına tam inanmış, bağlandıklarına tam bağlanmış bahtiyarlardan… Elbette domuz eti yemezler, elbette prensiplerini ucuza pahalıya satmazlar. Kimseden korkuları yoktur. Çünkü kimseden bir talepleri, menfaat ve ümitleri olmamıştır. Erenlerin gittikleri ve öğrettikleri yolda bu değil midir? Karılıksız muhabbet, karşılıksız iyilik ve ahde vefa… Onun içinde de veli san’atkar:
Taptuğun kapusunda, kul oldum kapusunda
Yunus misken çiğ idim piştim elhamdülillah...
diyecek hali idrak ettikten sonra, katıksız bir hak sevgisini bulmuşların gönül rahat ile de:
Cennet cennet dedikleri bir kaç köşkle birkaç
                                                               Huri
İsteyene ver anları, bana seni gerek seni…                                                                                                                   
diyerek işin içinden silkinip çıkıverir.

*
 Bu arada, ehemmiyetle üstünde durulması icap eden noktalardan biri de , şüphe yok ki iddiasız kültürünün ve Türk-İslam tarihinde kuru bir felsefe  olmaktan çıkıp bir iman haline gelmiş olan tasavvuf şuurunun, Türkçeye yapmış  olduğu büyük hizmetidir.

Her medeniyette, bilhassa Garb ta komşu ve farklı medeniyetlerin dillerinden alınmış kelimeler vardır. Türkçe’de de bu budur, ve bu olması da tabii ve zaruridir. Zira müşterek İslam Medeniyetinin bir kolunu teşkil eden Türkiye Türklüğü, Akdeniz çevresine yerleşmekle Arapça ve Farsça arasındaki bir nikahın kıyılmasını zaruri kılan tarihi bir akrabalığın ortak çatısı altına girmiştir.

İşte Yunus, bu kültür alışverişinde Türk sesine ve estetiğine en uygun ölçüyü bulmuş olan büyük san’atkar ve kemal durağına vasıl olmuş iddiasız insandır.
Arapça ve Farsçanın ağır bastığı Selçuklu Türklüğünde Türkçeye mal olmuş bu iki lisanın kelimelerinden de en rasyonel ve mantıki imkanlar içinde faydalanmasını bilmiştir.

Bugün Yunus’a erişmek gerek tefekküründe gerek dilinde başarılarının sırrını çözerek, ona bir dost, bir aşina gibi kapılarınızı açıp hayatınızın içine davet eylemek, bizim için adeta bir ölüm kalım zaruretidir.

Yunus gibi düşünmek, duymak ve yaşamak Türk milletinin bekaa, devam ve selamet için ne mertebe lazımsa, Yunus’un dilini san’atını tanımakta gene Türkçe’nin bekaa devam ve selameti adına aynı ölçüde luzümludur.

Fakat şunu itirf etmek gerek ki bir efsane mahluki gibi tozu dumana katarak, kudret ve haşmetle, ufuktan ufuğa at süren bu san’at ve tefekkür devinin irfan hazinelerine sahip çıkmak için, bugün icap eden anahtara malik değiliz.

Yunus, tasavvuf ruhunu kalıplardan çıkarıp amel haline getiren ve hayattın içine solüsyon halinde karıştıran adam olduğu gibi, kelimelerden bir Süleymaniye kurmuş büyük dil mimarıdır.

Bizce onun et-tırnak gibi birbirinden ayrılmaz felsefesiyle sanatının geniş halk kütleleri arasında gereken itibar ve yaşama gücünü bulabilmesi için her şeyden evvel Türk milletinin kendi tarihi imanına ve gerçek diline sahip olması icap eder.

Binlerce yıllık şerefli mazisine ve kurduğu iki büyük imparatorluğa rağmen, acı günleri de olmuş Türk tarihi içinde ne çare ki milli imanla Türk dili bu ölçüde ve bugünkü kadar bir müzayaka ve buhranı ilk defa idrak etmektedir. Şu halde Türk milleti kaybetmiş olduğu milli şuurunu ve kendi dilini bu iki temel kuvveti yıkıp mağlub etmeyi planlamış bulunan hasımlardan geri almak zaferine erişmeye mecburdur. Aksi halde tarihi benliğini ve dilini düşman esaretinden kurtarmadıkça Türk milletine yaşama gücü ve ikbal yüz göstermez. Onun içinde, yıldan yıla Yunus günleri yapmak büyük san’atkarı yad ve tebcil eylemek kafi değildir. Türk harsinin diri diri gömüldüğü sandukayı açmak ve ölüme mahkum edilmiş irfan hayatımıza Yunus’ların felsefesiyle yeniden can verip ayağa kaldırmak bir vatan ve iman borcudur, vesselam…

Sâmiha Ayverdi, Abide Şahsiyetler, 
Kültür Bakanlığı Kültür Eserleri 11, Milli Eğitim Basımevi, İstanbul 1976

14 Nisan 2017 Cuma

Bu isyan niye?

Her gün bir isyan veya birkaç isyan! Biz millet olarak neyi kaybettik, nerede yanlış yaptık? Her sabah gazeteye baktığımda televizyon haberlerine baktığımda; isyan!

… İsyan!

Bir baba Dünya’ya gelmesine sebep olduğu 6 aylık çocuğu döve döve öldürür! Neye isyan, kime isyan?

Bir minübüs şöförü “ekmek teknesi” minübüsüne binen yolcu genç kızı taciz edip öldürür? Neye isyan, kime isyan?

Çocuklarının annesi olan boşandığı karısını öldürür. Niye isyan, kime isyan?
Terazi ve metre ile oynar, eksik mal satar. Niye isyan, kime isyan?
Hile hurda ile kalitesiz inşaat yapıp, bu millete satar. Niye isyan, Kime isyan?
Sokaklarda masum çocuklara gasp yaptırır,  niye isyan, kime isyan?
Milletin alnının teriyle kazandığına göz koyar, niye isyan, kime isyan?
İnsanlara iftira eder, niye isyan, kime isyan?
Yalan konuşur, insanların arasını açar, niye isyan, kime isyan?

Geçmişini kötüler, niye isyan?

Evet, niye isyan, kime isyan?

3 Nisan 2017 Pazartesi

SEFER-İ ÂHİRET Kitabından Seçmeler


Hasta olanlar hakkında meşkûr vacibatın edası müekkeddir. Hastalık zamanında daimi yatak çarrşaf ve çamaşırları temiz tutmak ve değiştirmek dahi matlûbdur. Zira tahâret-i zâhiriyenin tahâret-i bâtınaya tesiri azîmi vardır. Bu zamanı sekeratta tahâret-i bâtınaya lüzum olan zamanların en ehemmididir.

Hastalıkta mesail-i itikadiyenin bahsi dahi matlubdur. Hazır bulunan kimseler ondan bahsetmek, kimse olmazsa kendisinin meşguliyeti mesail-i ilahiye olmak ziyade makbuldür. Cenab-ı Hakkın vüs’at-i rahmetine ait hikayat ve vakıatı iksar etmek ve ma’siyetlerini rahmete karşı hiç  olduğunu der-hatır etmek, af ve merhametinden ziyade ümitvar olmak müekkeden lazımdır.

Bu zamanlarda daim bahs ve tasavvur bu gibi mebahis olmak sünnettir.

Namazlarını geçirmesine her vakitten ziyade itina etmek, kalbini muhabbetullah ile doldurmak, lisanını dahi kelime-i tevhid ile gûyâ etmek, vesayayı diniyeye ziyade itina etmek levazımdandır.

Bu esnada muhabbet-i ehlibeyt-i Nebevî sallallahu aleyhi vesellem ile ittisaf pek ziyade lazımdır; zira bu muhabbet hüsn-ü hatimeye pek ziyade hizmet eder.

Maraz-i mevtinde İhlas-ı Şerif okumasını vird etmek münasibdir. Yatağının karşısında “lâ ilâhe illallah” yazılı levha bulundurmak ünsidîr.

Sık sık oda, karyola, yatak yerini tebdil etmek, ferahlanmaya bahis olur. Kâbil olduğu kadar, kıbleye müteveccih yataklar serilmesi lâik olur. Kadir olursa hasta abdestli olsa münasip olur. Hastanın ziyaretine gelenler çok oturup da usandırmak münasip olmaz. Sevdiği insanlar  olsa da tez kalkmaları iyidir. Hastanın yanında hastalığını tezyid edecek meraklı sözler söylememeli, havadis ve hikayet ve mal ve servet ve hükümet bahislerini yapmamak münasip olur. Marazı mevtinde, helal yemek ve oldukça abdestli ve huzur ile yapılmış ve besmele ve silsile-i sagîr ile yemesi ve yedirmesi münasip olur.

Sure-i Yasin-i Şerif’in kıraatının bir çok  berakâtı vardır.
  •  ·         Karnı aç olan tok olur.
  • ·         Susus olan kanar.
  • ·         Âdi kisvesi olan kisvelenir.
  • ·         Hasta şifa bulur.
  • ·         Muhtezırın sekerâtı hafif  olur.
  • ·         Hâif, emin olur.
  • ·         Misafir iânet bulur.
  • ·         Bekarın evlenmesi kolay olur.
  • ·         Zâ’yi olan şey bulunur.
 ⧪ ⧪ ⧪ ⧪  ⧪ ⧪ ⧪ ⧪  ⧪ ⧪ ⧪ ⧪


Tedavi sünnettir! Hadis-i sahih'te varid olmuştur.
Tedavi olunuz; çünkü Allah, ihtiyarlık hariç, devasını vermediği hastalık yaratmadı.


 ⧪ ⧪ ⧪ ⧪  ⧪ ⧪ ⧪ ⧪  ⧪ ⧪ ⧪ ⧪


Kabirde... Server-i alem sallallahu teala aleyhi vesellem ve keza sair enbiya-i izam aleyhmü's selatü vesselamın kabirinde namaz kılınmaz. 

  • Kezalik, evliya kabirinde de haramdır. 
  • Cenazenin ekrab-ı ekaribi imamete evladır. 
  • Kabir, bir karıştan yüksek olmamalı. 
  • Kabirlerin üzerinde oturulmaz. Kabirlere basılmaz.
SEFER-İ AHİRET,Esseyyid Abdülhakim Arvasi Üçışık, (Büyük Doğu Yayınları, Ekim 2016)


⧪ ⧪ ⧪ ⧪  ⧪ ⧪ ⧪ ⧪  ⧪ ⧪ ⧪ ⧪ ⧪ ⧪ ⧪ ⧪  ⧪ ⧪ ⧪ ⧪  ⧪ ⧪ ⧪ ⧪

Hadis-i Şerif

SEYYİDÜ'L KAVMİ HADİMUHUM
KAVMİN [bir topluluğun] EFENDİSİ, ONLARA HİZMET EDENDİR.


RUTBET'ÜL İLMİ ALE'R RUTEB
Rutbelerin en yükseği ilim rutbesidir.                                                             

                                                                                   

Doğayla kucaklaşmak için can atan çocukları eve kapatmayın!

Doğa ile iç içe çocuk sokağa çıkıp arkadaşlarıyla bir-likte oynamaya can atarlar. Ancak güven içinde oynayacakları alanlar sınırlıdır.  Eğer siz özgünce oynayabilecekleri bir yer biliyorsanız bırakın kirletsinler,  toprağı elleyerek büyüsünler. Çılgınlar gibi eğlenmek için bir dağın tepesine tırmanmanıza gerek yok. Eğlenceyi size en yakın parkta bulabilirsiniz. Parkta oynanacak bir oyun düşünmenize gerek yok doğayı merak eden çocuklar zıplayan bir çekirge, su birikintisi, tırmanacakları bir ağaç bile eğlencenin odağı olabilir.

Temiz havada vakit geçirmek çocukların beyinlerine kullanmasına, duygularını ifade etmesine ve algılarının gelişmesine yardımcı oluyor. En önemlisi de onların rahatlamasını sağlamasıdır.
Doğa ile iletişim halinde olan çocuklarda stres faktörünün daha az olduğu görülüyor.
Çocuklarınız huysuz ya da yaramaz olarak suçlamadan önce onları ne kadar dışarı çıkardığınızı düşünün. Bunun sebebi belki de ayaklarının toprağa değmemesi ya da enerjilerinin patlayamamış olmasıdır. Yapılan araştırmalarda, parkta 20 dakikalık bir yürüyüşün hiper aktive bozukluğunun giderilmesinde etkili olduğunu gösteriyor.


Büşra Güler, Parents Dergisi, Temmuz 2010

Öfkenin Kontrolü

Öfkeyi doğru ifade etme becerisini kazanmaya öfke kontrolü denir. Öfke yönetimi tekniklerinin amacı kızgınlığın ve öfkenin yol açtığı duygusal ve bedensel tepkileri azaltabilmektir. Siz de kızgınlığa yol açan insanları, olayları yok edemezsiniz; onlardan kaçınamazsınız onları değiştiremezsiniz.

Yapılacak tek şey; bu insanlar ya da olaylar karşısında gösterdiğiniz içsel, dışsal tepkilerinizi kontrol edebilmek, yapıcı bir şekilde yönetmektir. En önemlisi, öfkenizi neyin başlattığını bulmak ve kendinizi öfkeyle kaybetmeden bu nedenlerle başa çıkabilme yollarını öğrenmektir.
Bir volkan olduğunuzu düşünün, öfkelendikçe de lavlarınızın yukarıya doğru yükseldiğini hayal edin, belki bir süre sonra yükselen lavlar patlama yapacaktır. İşte bu kontrolün kaybedildiği andır. Patlamadan önce yapılması gereken en önemli şey:

-          Düşünceleri değiştirme: eyvah her şey mahvoldu” yerine “dünyanın sonu değil ve buna şimdi öfkeleniyor olmam bu olayı olmamış hale getirmeyecek” diyebilmektir.


Prof. Dr. Bengi Semerci’ye teşekkür ederim. Parents Dergisi, Temmuz 2010

11 Aylık Bebek!


Her gün ayrı bir patik giyiyor ama ayakları yere hiç basmıyordu…

Evet 11 aylık yavru, bakıcısı tarafından ayakları yere bastırılmıyor. Lüks bir sitede oldukça varlıklı bir ailenin çocuğu. Kısa süreli bir kursta yetişmiş bir bakıcının elinde bu çocuk… Bakıcı her gün sitenin güzel bahçesine pusetiyle çıkarıyor. Pusetin üstünü kalın bir örtüyle kapatıp çocuğu 2 saat kadar uyutuyor. Bu sırada kendisi de gazete okuyor, çayını kahvesini içiyor, telefonla konuşuyor, etraftaki bakıcılarla sohbet ediyor. Ne uyku evvelinde ne de uyandıktan sonra çocuğu bahçede oynatmıyor, çocuk hiç pusetin içinden çıkmıyor. Oysa çok hareketli, dışa dönük ve cici bir bebek…

Bebeğin annesi çalışmıyor, hiçbir gün görmedim çocuğu kucağına aldığını, sinesine dayadığını. Bebek sevgisiz, cahil bir bakıcının elinde büyüyor. Bir daire kendilerini oturuyor 2. Daireyi de çocuğa oyun yeri yapmışlar oysa…  huzur mu verir bu büyüklük myoksa sıcacık bir sarılmamı doyumsuz olur o bollukta..


Lütfen ebeveynler çocuklarını böyle sevgisiz büyüteceklerse, çocuk sahibi olmasınlar. Sevgisiz büyüyen çocuklar ileride anne ve babalarına saygı ve sevgi gösteremezler. Toplumda da saygısız, sevgisiz nesiller yetişir.

Ayşe Zahide Üçışık Arabacıoğlu

Hangisi Bilgi, Hangisi Dedikodu?

Bilgi: söylenti ve dedikodudan, 
kanıt yoluyla ayrılır. 

Hakkında kanıt olmayan bilgi, bilgi değildir. Dolayısıyla da bilgi muamelesi görmemelidir.
Söylenti; bilgi ya da dedikodu olabilecek enformasyondur. Onu bilgi sınıfına sokabilecek bir kanıt yoksa hiçbir şekilde, söylentileri kamuoyuna yaymamak gerekir. Çünkü gerek bilgi gerekse dedikodu gibi söylentide kamu belleğinde “özellikle de bizim toplumumuzda” kalıcı izler bırakır. Söylenti yoluyla iz bırakma en adi insan hakları ihlalidir.

Dedikodu; ise insanlık tarihi kadar eski bir yüz karasıdır. Ve hiçbir şekilde bu süreçte yer almamalıdır. Yer verilirse en çok suçluya yarar, ayrıca da suçsuz insanları isyana iter. Kamuoyunun en önemli özgürlüğü; bilgilenme özgürlüğüdür. Ve bu özgürlüğün en büyük iki düşmanı “ kanıtlanmış söylenti” ve “dedikodu” dur.


Tınaz Titiz, İnsan Ne Yerse Odur, İnkılap Kitabevi, 1997